vrijdag 27 augustus 2010

dinsdag 17 augustus 2010

Eindelijk erkenning

TaalEen column op Nu.nl begin vorig jaar gaf me het warme gevoel dat ik niet de enige ben. Dat er meer mensen zijn zoals ik. Mensen die taalfouten niet kunnen negeren. Mensen die mij begrijpen als ik hardop zeg dat ik vind dat ik van mensen die mijn aandacht voor hun boodschap willen, mag verwachten dat zij de moeite nemen die boodschap in correct Nederlands te verpakken.

Helaas zijn er om mij heen nog veel méér mensen die mij bij die mededeling aankijken met een blik die zich het beste laat ondertitelen met "Mens, waar maak je je druk om, je snapt toch wat er staat?" Daarom zeg ik het niet zo vaak meer hardop, en spreek ik mezelf inwendig vermanend toe als ik lees dat (bijvoorbeeld) "vele handen ligt werk" maken: niet aan ergeren, overheen lezen, op de inhoud concentreren...

Maar 'n enkele keer wordt het me toch te gortig.
"De meest gehanteerde techniek die gebruikt wordt, [...]."
Tsja. Als een techniek de meest gehanteerde is, wordt-ie waarschijnlijk ook wel gebruikt, ja.
"Kijken we naar het referentiemodel in afbeelding 1, dan wordt in het Bedrijfsmodeldomein de informatiebehoefte geanalyseerd en dient als uitgangspunt voor de gegevensanalyse."
Iemand enig idee wat het uitgangspunt voor de gegevensanalyse is?
"De oplossingen komen later pas aan de orde in de volgende fase."
Tjonge. De volgende fase is dus later? Zeker weten?
"Bij het procesmodel zien we dat in de implementatiefase een andere techniek gehanteerd wordt als in de analysefase."
Als, dan, blijft lastig.
"Om dit onderscheidt te kunnen maken, [...]."

"Wat is een methode en wat bepaald deze?"
D's, t's, ook niet makkelijk.

Na anderhalve IT-cursus van de LOI ben ik het zat. Per e-mail vraag ik de klantenservice of het misschien mogelijk is om de lesstof van de IT-cursussen eens te laten nazien door één van de docenten van de cursus Nederlands. Ik vertel dat de vele taalfouten in de lesstof erg afleiden van de inhoud van de cursus, en afbreuk doen aan de kwaliteit van het lesmateriaal. Vervolgens leg ik uit dat ik, om te laten zien wat ik bedoel, een Worddocument bijsluit waarin ik de taalfouten (en andere slordigheden) uit één hoofdstuk van de cursus op een rijtje heb gezet.

Een paar dagen later krijg ik antwoord. De dame van de klantenservice begint haar mail met een zeer adequate samenvatting van de mijne, deelt vervolgens mee mijn bericht zeer serieus te nemen en belooft de inhoud van mijn mail aan de studieleiding voor te leggen met het verzoek er bij de eerstvolgende herziening van de lesstof aandacht aan te besteden. En dan komt er iets dat ik niet verwacht had:
"Ik kan me voorstellen dat het erg vervelend is dat u dergelijke fouten in de leerstof aantreft. Ik wil u daarom tegemoetkomen door 1 maand lesgeld van 91,50 euro te laten vervallen. Graag hoor ik van u op welk rekeningnummer ik dit bedrag aan u kan overmaken."
Geld? Voor mijn 'gezeur'? Eindelijk! Erkenning! :-)

maandag 16 augustus 2010

Kromme tenen

Op de televisie-uitzending van de Indië-herdenking gisteren volgde bij de NOS de documentaire Omdat wij mooi waren - hieronder een impressie van YouTube, de documentaire is in z'n geheel te zien op Uitzendinggemist.nl. Documentairemaker Frank van Osch volgde journaliste Hilde Janssen en fotograaf Jan Banning door Indonesië. Doel van hun reizen waren gesprekken met en foto's van Indonesische vrouwen die tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië (1942-1945) het slachtoffer werden van dwangprostitutie.

Tijdens het kijken betrapte ik mezelf op groeiende ergernis, die eigenlijk al bij de titel van de documentaire was begonnen. "Omdat wij mooi waren." Misschien is het de verklaring die deze vrouwen zelf geven voor wat hen overkomen is, omdat het de mens nu eenmaal eigen is om, hoe onverklaarbaar leed ook is, naar een verklaring te zoeken. Verschillende geïnterviewde vrouwen vertellen dat ze mooi waren als jong meisje, slechts één legt expliciet de link tussen haar uiterlijk en uitgekozen worden voor een Japans legerbordeel. Hoe dan ook: ik had deze titel niet gekozen. De Japanners kwamen niet pas na het zien van zoveel mooie meisjes op het idee om legerbordelen in te richten...



Mijn ergernis betrof niet de geïnterviewde vrouwen. Integendeel. Omdat ze mooi wáren? Ze zijn het nog steeds, en zeker op de prachtige foto's die Banning van hen maakte. Zonder uitzondering ontroeren ze. Kwetsbaar, fragiel, maar ook tanig, soms boos. Ze hebben hun ervaringen weggestopt, een enkeling vertelt dat het de allereerste keer is dat ze erover praat. Anderen vertellen hoe ze soms nog steeds te horen krijgen dat ze een 'afdankertje van de Japanners' zijn. Ze ontroeren ook in hun pogingen om dingen niet te vertellen, en te ontkomen aan het verbale fileermes van journaliste Janssen.

Eén van de vrouwen vertelt dat de Japanners alleen maar bij haar kwamen slapen, en weer weggingen als ze wakker werden. Achter haar zitten mensen op een bank, vermoedelijk familie. "Als ze meer wilden, wilde ik dat niet. Ik was bang dat ik zondig zou zijn." De goede verstaander heeft aan een half woord genoeg, maar in die categorie valt Janssen niet. Ze vraagt door, totdat de vrouw in 'n verlegen lachen uitbarst.

Een andere vrouw antwoordt op de vraag naar seks dat ze dat niet meer weet, omdat het al zo lang geleden is. Opnieuw neemt Janssen geen genoegen met het antwoord dat ze krijgt. "Ik denk dat het wel gebeurd is," stelt ze tamelijk plompverloren, om er - vergoelijkend? - aan toe te voegen: "maar wel onder dwang he?" De vrouw neemt het haar blijkbaar niet kwalijk. Even later - althans: in de montage van de documentaire - zitten ze samen te giechelen over condooms. "Ik dacht dat het ballonnetjes voor kinderen waren," lacht de vrouw.

Aan het einde van de documentaire wordt toch nog even het verschil tussen de westerse journaliste en de Indonesische dame duidelijk. De Indonesische schaamt zich en voelt zich schuldig. Dat de seks onder dwang plaatsvond, doet aan dat schuldgevoel voor haar niet af. Als Janssen uitlegt dat zij vindt dat schuldgevoel voor iets dat je overkomen is niet nodig is, antwoordt de Indonesische dat ze dat begrijpt. In de aarzelende toon waarop ze dat zegt, klinkt het tegendeel door.

Mijn ergernis is inmiddels omgeslagen in vragen. Is het niet heel erg westers, dat alles maar open willen gooien, overal maar over willen praten? Moet je als journalist of onderzoeker je gesprekspartners dwingen alles te vertellen, ook details die je wel kunt raden en waarvan je weet dat ze pijnlijke herinneringen zijn? Na het zien van deze documentaire ben ik geneigd die laatste vraag met 'nee' te beantwoorden.

De gesprekken zijn verwerkt in het boek Schaamte en onschuld. Het verdrongen oorlogsverleden van troostmeisjes in Indonesië. De foto's zijn opgenomen in het fotoboek Troostmeisjes/Comfort Women, en in een gelijknamige tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam (tot 29 augustus).

zaterdag 14 augustus 2010

Boekentrailer

Een trailer associeer ik met een film, en daarin zal ik niet de enige zijn. Gisteravond kwam ik tot de ontdekking dat ook boeken een trailer kunnen hebben. Nee, niet een smaakmaker in de vorm van 'n eerste hoofdstuk, maar een echte. Bewegend beeld, spannende muziek, dat werk.



Inmiddels ben ik halverwege het boek waarvan ik via de website van de auteur de trailer op YouTube vond, en ik moet zeggen: de trailer geeft de sfeer van het boek goed weer, zonder iets te verraden over het verloop (en vooral: de afloop) van het verhaal.

't Lijkt me wel een kostbare aangelegenheid, een trailer maken bij 'n roman of detective. Script, acteurs, locatie, filmploeg, geluid, montage... Maar bij 'n boek over iets waargebeurds uit de recente geschiedenis zou 't maken van 'n trailer wel 'ns relatief eenvoudig kunnen zijn. Het Instituut voor Beeld en Geluid heeft historische beelden genoeg. 'n Ideetje voor mijn collega-onderzoekers? De vrijwilliger die de trailers op YouTube zet, heeft zich bij deze gemeld :-)

vrijdag 13 augustus 2010

Klaar!

Klik op de foto voor het volledige eindresultaat
Misschien was-ie toch 'n beetje te makkelijk... binnenkort maar 'ns eentje van 3.000 stukjes proberen :-)

dinsdag 10 augustus 2010

Herontdekte hobby

WereldpuzzelMocht de wereld vandaag of morgen wat rommelig voelen: dat is de schuld van Ravensburger, dat haar in stukjes gehakt en door elkaar gegooid heeft. Maar maak je geen zorgen: aan herstel van de orde wordt hard gewerkt ;-)

maandag 2 augustus 2010

Weer een profiel erbij...

Vanmorgen mocht ik de aftrap van de NIOD Web2.0 Summer School verzorgen: een uitleg van het weblog dat we als coaches bijhouden en waarop cursisten alle (verwijzingen naar) informatie kunnen vinden die ze nodig hebben, een Powerpoint-presentatie over Web1.0 en Web2.0, en een rondje langs een aantal weblogs die als inspiratiebron kunnen dienen voor het (sluimerend) blogtalent binnen de muren van ons grachtenpand.

De talenten in kwestie keerden na 'n ruim half uur naar hun eigen werkplek terug met een stapsgewijze handleiding voor het aanmaken van een eigen weblog bij Blogger. Een papieren handleiding heeft echter één nadeel: linkjes aanklikken gaat niet. Daarom moest ik op zoek naar een manier om mijn huisvlijt online aan te bieden. 'k Had al eens met Box.net zitten spelen, maar van het tempo waarin grotere bestanden daar laden, was ik niet bijster onder de indruk.


Collega-coach Petra verwees me naar Slideshare. Van hetzelfde laken een pak als Box.net, maar dan nét even iets gelikter en vooral, want daar ging het om: sneller. Zowel presentatie als handleiding staan nu online, en zijn ingebed in het coachblog. En aan mijn weblog-kerstboom hangt met 'n knop 'My Slideshare profile' weer een nieuwe bal.

Rest nog 'n raadseltje. Nee, twee. Iemand per ongeluk enig idee hoe Slideshare weet dat het ene bestand 'n presentatie en het andere bestand 'n document is? En wie is die ene downloader? ;-)