donderdag 30 september 2010

Chagrijn

Preekstoel en doopvont in de Nederlandse Hervormde Kerk in VinkeveenMijn vader was graag dominee geworden. Maar voor één van twaalf kinderen op een boerderij in een klein dorp in de crisistijd van de jaren dertig zat een studie theologie er niet in, de vurige pleidooien van de bovenmeester van de lagere school ten spijt.

Mijn vader werd timmerman. In de avonduren studeerde hij voor de akte godsdienstonderwijs, waaraan ook preekbevoegdheid verbonden was. Na het behalen ervan stapte hij jarenlang zondag aan zondag op zijn fiets om her en der te gaan preken. En al woonde hij nooit in een pastorie, zijn huis herbergde altijd een studeerkamer met een bibliotheek die in een pastorie niet had misstaan.

Die bibliotheek bleef, ook toen mijn vader nog slechts bij zeer hoge uitzondering de preekstoel beklom. De boeken bleven in gebruik, bij het maken van doorwrochte inleidingen voor de mannenvereniging. En ter compensatie, als een dominee op zondag in de ogen van mijn vader weer 'ns niet álles had gezegd wat er over een bijbeltekst te vertellen viel. Dat gebeurde nogal eens, en was vaak al tijdens de preek aan mijn vaders gezicht te zien geweest.

Op een dag stond de nieuwe dominee voor de deur, voor een kennismakingsbezoek. Mijn moeder was naar haar werk, ik was naar school, mijn vader was alleen thuis. Toen dominee in de huiskamer zat, viel mijn vader maar meteen met de deur in huis: "Je mag denken wat je wilt, maar preken kun je niet."

Zo. Daar kon dominee het mee doen.

Maar tot wat mijn vaders grote verbazing moet zijn geweest, antwoordde dominee: "Nee, vindt u het gek, met zo'n chagrijn achterin de kerk?"

Koffie heeft dominee waarschijnlijk nooit gekregen, mijn vader was niet zo'n gastheer. Maar vele malen vertrok dominee met een stapel boeken uit de bibliotheek van mijn vader, vaak nadat ze in een volledig onttakelde woonkamer – op vrijdagochtend vervulde mijn gepensioneerde vader zijn stof- en stofzuigtaken met een grondigheid waaraan vele huisvrouwen een puntje kunnen zuigen – uren hadden zitten praten.

Na afloop van de begrafenis van mijn vader vroeg deze zelfde dominee aan mijn toenmalige vriend of hij mijn vader goed gekend had. "Nee, niet echt", was het antwoord. "Ga dan maar veel met haar om," antwoordde dominee met een hoofdgebaar in mijn richting, "dan zul je hem alsnog leren kennen."

23 december 2006

dinsdag 28 september 2010

Vroege vogels

EksternestMijn buren zijn aan het verbouwen. Dat weet ik omdat ik ze steeds bouwmaterialen zie aanvoeren. Ook zie ik hun huis steeds groter worden. Momenteel zijn ze aan het dak bezig, blijkbaar zijn ze klaar met het dichten van de gaten in de muren. Geluidsoverlast heb ik er niet van, ze spelen het klaar om in stilte te verbouwen.

Al besteden ze nu veel aandacht aan hun huis, 's zomers zitten mijn buren graag buiten. Dan is het gedaan met mijn rust. Vader, moeder en een stoet kinderen, die allemaal tegelijk het hoogste woord willen. Ik heb al eens gevraagd of 't wat minder kon, maar omdat mijn buren en ik elkaars taal niet spreken, is dat verzoek niet echt overgekomen.

Gelukkig hebben mijn buren een dag- en nachtritme dat vergelijkbaar is met het mijne. Alleen op zaterdagochtend lopen we uit de pas. Ik slaap graag uit, maar mijn buren... dat zijn vroege vogels. Letterlijk. En ze heten Ekster.

5 april 2010

zondag 26 september 2010

Sleutel

SleutelNa een verhuizing duurt het even voordat de nieuwe huissleutels de oude bekenden zijn geworden waarnaar ik niet hoef te zoeken. Wisselingen in mijn werkende leven zorgen ervoor dat werkkamer- en bureaulasleutels elkaar aflossen. Als ik al eens de sleutel van het huis van een vriendje had, was dat doorgaans zo tijdelijk dat de sleutel niet eens een plekje aan mijn sleutelring kreeg. Als mijn moeder overlijdt, zullen de sleutels van haar huis van mijn sleutelring verdwijnen. Maar er zit één sleutel aan mijn sleutelring die eraan zal blijven zitten.

Het is een klein sleuteltje, bestemd voor het open- en dichtdraaien van het ontluchtingskraantje van een radiator. Ik kreeg het van mijn vader, vlak voordat ik voor het eerst op mezelf ging wonen. Het liefst had hij de twee kamers die ik ging bewonen zelf geïnspecteerd en opgeknapt, maar hij wist dat hij al te ziek was om de reis naar de andere kant van het land te maken, laat staan een kwast of hamer te hanteren. Daarom deed hij wat hij wel kon: hij gaf mij dat sleuteltje.

Mijn vader overleed voordat ik hem foto’s van mijn opgeknapte huisje kon laten zien. Voordat ik hem kon laten zien dat ik ook wel een beetje voor mezelf kan zorgen, al laat ik het ontluchten van mijn radiatoren met liefde aan iemand over die er wel verstand van heeft. Maar het teken van zijn zorg gaat nog vrijwel elke dag een paar keer door mijn handen.

14 januari 2009

vrijdag 24 september 2010

Echte foutmelding

No errorOmdat de beloofde bevestigingsbrief uitblijft, bel ik de afdeling Sales van xs4all om te informeren hoe het met mijn overstap naar xs4all only staat. Als mijn voornemen tot overstappen niet in het computersysteem te vinden blijkt te zijn, biedt de dame aan de andere kant van de lijn haar excuses aan en stelt ze voor de overstap direct alsnog te regelen. Aan het eind van de procedure die daarvoor nodig is, loopt ze vast.

Volgens het computersysteem zijn mijn adresgegevens onjuist of onvolledig, maar bij controle blijken die wel degelijk te kloppen. Toch blijft het systeem volhouden dat de overstap niet kan plaatsvinden. Een telefoontje met een andere afdeling biedt geen soelaas. Uiteindelijk vraagt ze me om op een later moment te proberen zelf via de website de overstap aan te vragen. Mocht ik dezelfde foutmelding blijven krijgen, dan moet ik vooral terugbellen.

Twee uur later bel ik terug om te informeren hoevéél later ik het precies moet proberen, want de knalrode foutmelding over de onjuiste of onvolledige adresgegevens kan ik inmiddels dromen. Een andere behulpzame dame gaat weer intern telefoneren. Als ze bij me terugkomt en me vertelt dat het wel eens aan het trema in mijn voornaam zou kunnen liggen, klinkt in haar stem door dat ze het zelf niet gelooft. Toch wil ze proberen of het lukt als ze eerst het trema uit mijn persoonsgegevens verwijdert. En warempel, de foutmelding blijft uit.

Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Een nieuw gevleugeld woord, that is, met dank aan de eerste dame. Die verzucht aan het eind van ons gesprek: "Het is ook geen error, het is een echte foutmelding."

14 april 2008

woensdag 22 september 2010

Taalgevoel

NaturadoGisteravond amuseerde ik me met een kandidatenlijst voor de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen waarop een kandidaat, in het dagelijks leven hovenier, zijn motivatie toelicht met de woorden "ik draag de partij een warm hard toe." Vandaag struikelde ik over een potgrondproducent die wat moeite heeft met het correct vervoegen van het werkwoord 'bestemmen'. Groene vingers en taalgevoel gaan blijkbaar niet samen. Hm. Dat verklaart waarom ik net drie dode kamerplanten heb afgevoerd...

Gevat

KoffieDe koffieautomaat in de pantry op mijn werk, alweer een tijdje geleden. Eromheen staan een aantal collega's en een mij onbekende meneer. Misschien is het een collega van een ander kantoor, misschien een klant, ik heb geen idee. Ik sta al even te wachten tot het mijn beurt is om een kop thee te tappen. Het duurt nogal, maar goed, mijn tijd is goedkoper dan die van mijn collega's.

Eén van mijn drie bazen komt aanlopen en de onbekende meneer vraagt haar wat ze drinken wil. Ze bestelt koffie, om zich vervolgens met een "Of ga ik nu voor mijn beurt?" naar mij te draaien. In mijn ijver om een waarschijnlijk toch wat onbeschoft overkomend 'ja' te vermijden, flap ik eruit: "Nee hoor, ik gun mannen graag de gelegenheid om galant te zijn."

Ze schiet in de lach. "Zooo, die is scherp", zegt ze. Ook de anderen lachen, de onbekende meneer naar mijn indruk als een boer met lichte kiespijn. Ze verdwijnen in een vergaderkamer, terwijl ik bij de koffieautomaat achterblijf en me afvraag of ik nu iets verkeerds gezegd heb of toch niet...

18 augustus 2006

maandag 20 september 2010

Schuttingtaal

Bron: Graffitiresource.co.ukWie net als ik met enige regelmaat met de Amsterdamse metro reist, kent het verschijnsel. Graffiti. Een enkele keer is het een prachtig kunstwerk waarin veel tijd moet zijn gaan zitten. Vaker zijn het krabbels waar de metro sneller voorbij rijdt dan ik in staat ben tot ontcijferen. Voor wie schrijft om gelezen te worden, is graffiti niet het aangewezen medium. Tenzij je netjes schrijft natuurlijk.

Maar ook van leesbare graffiti ontgaat mij vaak de clou. Als ik op de achterkant van een treinstoel 'RMS' of 'Mena moeria!' zie staan, kan ik mijn kennis van de Molukse geschiedenis nog aanspreken. En ik ben al tíjden nieuwsgierig naar wie degene is op wie gedoeld wordt met het 'narcist' op het geluidsscherm langs het metrospoor bij station Holendrecht. Te meer omdat mij dat woord nu niet direct een voor de hand liggend onderdeel van de woordenschat van de gemiddelde graffitispuiter lijkt.

Toen ik vanmiddag in de metro zat, was ik er bijna uit. 'k Had voor mezelf geconcludeerd dat ik als 34-jarige autochtone plattelands-Nederlandse gewoon moeite heb me te verplaatsen in Nederlandse grotestadspubers van allochtone afkomst. En dat graffiti me daarom niks zegt. Maar toen...

Het staat op de railing, op de afscheiding tussen het metro- en het treinspoor, bij metrohalte Sneevlietweg in Amsterdam-West. Hoekige witte letters op een roestbruine ondergrond. Duidelijk leesbaar.

"Maffe oenen!!!"

6 april 2006

zondag 19 september 2010

In de herhaling

BlogDe praktijk heeft de principes ingehaald. Ik blijf Wordpress beter vinden in het omgaan met afbeeldingen en wijzigingen, maar dat ik de vormgeving van mijn weblog zelf kan regelen, heeft me doen besluiten mijn tenten definitief bij Blogger op te slaan. Nou ja, definitief... ik behoud me het recht voor om van gedachten te veranderen.

In de komende week gaat een aantal hersenspinsels van mijn oude weblog hier in de herhaling, voorzien van de datum waarop ik ze schreef. Want weggooien is er natuurlijk niet bij, ik blijf historicus ;-)

vrijdag 17 september 2010

En dat is twee...

Certificaat ISDDFOfwel: Information Systems Design and Development. EXIN, de ICT-exameninstantie, heeft besloten om van Engelstalige naar Nederlandstalige certificaten over te stappen. Nou ja... Nederlandstaliger, ze zijn er nog niet helemaal :-)

zondag 12 september 2010

Aruba

Oude kerk (1864) en Nieuwe kerk (1950) in Oranjestad, ArubaVrijdag 25 november 1994. In één van de liften op de VU kom ik mijn docente Archiefwetenschap tegen. Of ik die middag even bij haar wil langskomen, ze wil me wat vragen.

Dat is het begin van een avontuur dat onder meer mijn eerste vliegreis, veel zon, het nodige zand, een onaangename aanvaring met vuurkoraal en mijn eerste ervaring met het fenomeen 'Happy Hour' omvat.

Op mijn cv staan deze maanden vermeld als "juli-oktober 1995: Protestantse Gemeente van Aruba, Oranjestad (Aruba): fulltime stage, inventarisatie archief."

Van het officieel uitgeven van de inventaris is het nooit gekomen, de kerkenraad moest het doen met een simpel printje. Het bestand verhuisde met me mee, van computer naar computer en van WordPerfect 5.1 naar Word 2007. Vandaag heb ik er eindelijk maar 'ns een net pdf-bestand van gemaakt, zodat ik de inventaris kon toevoegen aan mijn pagina met publicaties. Omdat de Protestantse Gemeente van Aruba inmiddels over een website beschikt, heb ik het pdf-bestand ook aan de webmaster gemaild. Beter laat dan nooit...

zaterdag 11 september 2010

Nieuw jasje

Colored Pencils 12 by SilvaranEen nieuw jasje voor je weblog... het klinkt eenvoudig, er zijn meer dan genoeg websites waar je de templates voor het uitzoeken hebt. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het niet toch iets ingewikkelder wist te maken. Het template waar ik mijn oog op liet vallen, Grey Matter, vond ik wat te... tsja... ehm... grijs. Om een lange zaterdag kort samen te vatten: lang leve Photoshop!

zaterdag 4 september 2010

Nieuwe dingen

Aan alle goede dingen komt een einde: de Summer School zit erop. Vier weken lang twee keer per week met zo'n 15 collega's brainstormen over de mogelijkheden van Web2.0 voor henzelf en voor ons eerbiedwaardig instituut... het was nuttig, gezellig en inspirerend!

Er zijn kwartjes gevallen en lichten opgegaan, niet in de laatste plaats bij mij. Mijn didactische vaardigheden blijken groter dan ik me bewust was: met de handleidingen die ik maakte, heb ik veel collega's een plezier gedaan; via Archief2.0 vinden ze inmiddels ook hun weg naar elders in archiefland. 'ns Zien wat ik met die vaardigheden in de toekomst kan.

De nabije toekomst brengt twee dingen: hard aan de studie voor mijn volgende examen, half september, en een restyling van mijn weblog. De toevoeging van een pagina Publicaties is een eerste stap. Een andere vormgeving - die ik veiligheidshalve eerst op een testweblog uitprobeer - wordt vermoedelijk de volgende. Zodra ik er tevreden over ben, that is...